شادی و غم

جمعه بی حوصله توی یک خونه به هم ریخته که جرات وارد شدن به هیچ سوراخیش رو ندارم منو به سمت فیلمی که شب قبل از جلوی یک همبر گر فروشی خریدم میبره.

فیلم بخت پریشان یا گناه ستارگان ما یا

The Fault in Our Stars

فیلم یک کم کند شروع میشه. بازیها هم اول فیلم ،خیلی جذاب نیستند 

سوژه اصلی فیلم یک دختر سرطانیه به نام هزل 

اما از وقتی ژانر عاشقانه فیلم شروع میشه شادی و غم به صورت یک در میون به سراغتون میان.

دیالوگهای روون، هوشمندانه ، و پر از امید اونم نه امید الکی که اصولا یک بیمار سرطانی دیگه جایی برای گول زدن خودش نداره .مواجهه با واقعیت بیداد میکنه پذیرفتن خود شخصیتها، از مادر دختر گرفته تا دوست پسرش همه و همه آدم رو بدجوری تکون میده 

فیلم اینقدر دلنشین پیش میره که تو صحنه اوج فیلم که تو تا عاشق به هم میرسن میشه فقط اشک ریخت یک طعم مخلوطی از شادی و غم که من تا حالا نچشیده بودم همون وسط گریه هاتون هیزل دختر اصلی فیلم یک دیالوگای پر از امیدی میگه که به گریتون خندتون میگیره 

"تو تمام فیلم فکر کردم این دختر چه جوری میخواد دوستشو ببوسه با اون لوله توی بینیش و تو اون صحنه فقط میتونید گریه کنید نفستون رو مثل نفس نقش اول حبس کنید که بعد از اولین بوسه میگه بازم نمیتونم نفس بکشم و لوله رو به جای اول برمیگردونه "

توی فیلم یک زوج عاشق دیگه هستن که یکیشون سرطان داره. کد عاشقانشون واسه هم اینه که مرتب میگن "واسه همیشه "یک کنایه ای از همیشه با هم بودنه 

ود ر دومین صحنه فیلم از هم جدا میشن 

و زوج اصلی کد عاشقانشون "ok"هست که کنایه ای از خوب و روبراه بودنه و بالا و پایین فیلم به شما نشون میده که میتونه گاهی اوقات هیچ چیزی "ok"نباشه 

تلاش برای رسیدن به آرزو ها وبرنامه ریزی منطقی برای لذت بردن از همون لحظه هایی که در اختیار داریم تم اصلی فیلمه

نمیدونم هر چی بود خیلی به دلم نشست دوست دارم یک بار دیگه بببینم و بعضی جملاتشو مرتب واسه خودم تکرار کنم

بیشتر ازین نمی گم همینقدر بگم که اکثر دیالوگهاش شنیدنیه اکثر صحنه هاش دیدنیه و یک گریه با حال خوب مهمونتون میکنه

حال جمعه من که خوب شد امیدوارم حال همیشه شما خوب باشه 

کارگردان: Josh Boone

فیلمنامه:

Scott Neustadter

Michael H. Weber

بازیگران:

Shailene Woodley

Ansel Elgort

Nat Wolff

Laura Dern

بر اساس رمانی به همین اسم نوشته ی John Green

مدالهای پر دردسر

دوست داشتم یاد بگیرم قضاوت مردم زیاد برایم مهم نباشه. دوست داشتم به تشخیص خودم در موردتصمیم گیریهام اعتماد کنم ......

دوست داشتم همیشه آدم خوبه فیلم نباشم ،دوست داشتم تحمل اینکه بقیه بگن فلانی عوض شده رو داشته باشم خب اره ادمها عوض می شن.

آدم خوبه فیلم در همون حال که مورد تشویق حاضران قرار میگیره حالش بده میفهمید بدددددددددددددد

خستست، انرژی نداره حتی مدالهایی که بقیه زدن به شونش رو تو آینه ببینه (میشه مدالهامون رو پس بدیم و بریم یک جای دور که کسی از گذشته

درخشانمون !!!اطلاعی نداشته باشه )

و حتی نمیگه که خستم چون اونوقت آدم خوبه فیلم نیست 

لزومی نیست حتما آدم بده فیلم باشی میتونی آدم معمولی باشی. هیچ کسی تو رو نبینه ،تشویق نکنه، تحسین نکنه اما تو سرحال باشی، زندگی کنی .

تازه کی تو رو تحسین میکنه؟ اونکه خودش ناتوانه اونکه که خودش داغونه 

شاید بهتره بذاری یک کم بقیه هم فرصت ابراز وجود پیدا کنند 

وقتی به آدمها فرصت ابراز وجود نمیدین اونها نسبت به خودشون حس بدی پیدا میکنند، بعد علیرغم اینکه از شما سرویس میگیرند تازه شروع میکنند به تخریب شما به تمسخر شما به عیب جویی شما

.شما هم از آدمها کمک بخواید بهشون فرصت بدید براتون یک کاری بکنند اونوقت احساس مفید بودن میکنند و بعد شما هم اینهمه شکننده خسته و غر غرو و طلبکار نمی شید 

حتما باید تمرین کنیم و تفکر برای عبور ازین مهرطلبی .....داشتم بلند فکر میکردم 

شاید گفتگوهای چهل سالگیه........ یک جای هم خوب هم بدی نیمه راه! یک دوستی می گفت اونجاست که می گی خب که چی ؟بد سوالیه بدددددددددد............

اندر لذایذ فلافل ویژه(باترشی)

جونم براتون بگه بعضی روزا که اینجانب هیچ نهاری در بساط نداره ،دست به دامن یک فلافل فروشی روبروی شرکت میشه که تا حالا هیچ خانمی در اون حداقل توسط من رویت نشده

نمیدونم خانما فلافل دوست ندارن یا فلافل خریدن رو البته همیشه چهره اونام که اونجا دارن فلافل میخورن دیدنیه با هیجان ، دو نونه ، دو لپی 

من که اینقدر با این موجود قلقلی ارتباط برقرار میکنم که تا میپیچه لای کاغذ دل تو دلم نیست بعد چشام برق میزنه و ساندویچو از دست عمو فلافلی چنگ میزنمو بدو بدو خودمو میرسونم پشت میزم و البته لذت این فلاقل(مخصوصا گفتم فلا قل یعنی یک فلافلی که قل میخوره رو روح و روان ادم) برشته و تند با هیچ استیک و مرغ و بوقلمونی برابری نمیکنه......... یک دونه ازون نوشابه کوچولو های شیشه ای هم کنار دستش و خلاصه من رو به معراج میرسونه

یک قسمت از لذتشم مال اون احساس کل و کثیف بودنشه شاید یا نوستالژی کوچه پس کوچه های خیابون اذربایجان و انقلاب

هر چی که هست حالمو خوب میکنه هم خودم سیر میشم هم اعصابم اروم میگیره تازه وقتی به اون اخرین بخش نون میرسی که معمولا خالیه و باید پرت کنی دور یک فلافل گرد و قلقلی اون ته مونده

از من میشنوید ماهی یکبار با فلافل دوستی کنید نمی میرید به خدا من که هنوز زنده ام .

گاهی دلم میخواست تعداد موضوعاتی که تو زندگی اندازه این فلافل برام دلچسب بود یک کم بیشتر بود فقط یک کم

می نویسم پس هستم

 خیلی ساله یک چیزایی مینویسم،جسته و گریخته، تیکه و پاره، روی میز، تو دفترای یادداشت خط خطی ،تو فیس بوک ، تو یک وبلاگ خاک خورده ...... اما حالمو به اندازه کافی خوب نکرده این از هر دری سخنی.

 چونفقط وقت دلتنگی مینویسم یا گاهی وقت اتفاقای خوب... بقیه اوقات عین موش ذهن خودم رو میجوم و چیزی ازین کله در هم و بر هم در نمیاد .

اما امروز نوشته یک دوستی باز منو گول زد، که یک وبلاگ جدیدبسازم  و باز تمرین نوشتن بکنم.

 برای اینکه بگم اون قدم کوچیکه رو که برای هر شروع بزرگی لازمه رو من برداشتم، دارم این متنو مینویسم . و دلم میخواد نه که هر روز ولی هر هفته ای یکی دو مطلب بنویسم .اسم اینجا بی قاعده است یعنی من یک ذهن دارم که از صبح تا شب راجع به همه چیز فضولی و تحلیل  میکنه.بنابراین ممکنه هم مطلب علم و فناوری بنویسم هم روانشناسی یا شایدم روان پریشی هم شعر، فیلم و تاتر شایدم کلا از روز مرگیهای خودم بنویسم در هر صورت قصدم اینه که محتوا تولید کنم محتوای ارزشمند برای خودم و برای دیگران ...

من مهندس صنایعم سن و سالمم بدنیست یعنی تجربم کم نیست....  کتاب میخونم گاه و بی گاه ،عاشق طبیعتم و دوست دارم نویسنده بشم شاید نویسنده کتاب کودک،

 این توضیحاتم واسه شاخکهای شما که میخواهید منو همراهی کنید تو مسیر تصمیمم برای نوشتن