120 دقیقه دیالوگ رضا کیانیان با طراحی صحنه و نورپردازی خوب تاتر شما رو به فضای قرن شانزدهم انگلیس میبرد.
زبان تاتر در بعضی صحنه ها عامی بودکه باعث میشدشمااز فضای قرن شانزدهم کمی به جلوتر پرتاب شوید.مخصوصا در قسمت کوتاهی که خودآقای فرمان آرا نقش بازی میکرد .بیشتر فیزیک و لباسشان به نقش می آمدتا دیالوگ و نحوه بازی وبرای من که دوست داشتم که فرمان ارا رو از نزدیک ببینم حتی همین نقش کوتاه هم جذاب بود.
بازی خوب کیانیان به درستی شخصیت سِر تامس مُور(صدراعظم هنری هشتم )که ایینه تمام نمای اخلاق و ایمان و اعتقاد(سوای تعصب مذهبیش) بود، را نشان میداد.کیانیان مسلط با تن صدایی آمیخته به غرور ،مطمئن و دوست داشتنی بازی میکرد
و البته اجرای کم نظیر سیامک صفری در نقش خدمتکار عامی و طماع تامس مورنیز تنها پیوند تماشاچیها با فضای خشک و رسمی تاتر بود.
موسیقی صحنه برای اون صحنه های طولانی کم بود و بازی همسر سر تامس و البته دختر ش چنگی به دل نمی زد .
در مجموع به نظر من عنوان کار مشترک بهمن فرمان آرا و رضا کیانیان آنقدر جذاب هست که شما را به تالار وحدت بکشاند. علاوه براینکه داستان کار کشش خاص خودش را دارد و شما از حجم بازی کیانیان به نحوی لبریز خواهید شد که اگر طرفدار او باشید همه صحنه ها را دوست خواهید داشت، آن هم با دیالوگهای هوشمندانه که نقش اول مردی یرای تمام فصول را برای شما جذابتر خواهد کرد.
و در پایان پس از تشویقهای مکرر بهمن فرمان ارا و رضا کیانیان،رضا کیانیان با صدایی پر از غم از سونامی سرطان که همان ساعتها مجید بهرامی را و روز قبل مرتضی پاشایی را به کام مرگ کشیده بود،گله کردوصدالبته ازدولتمردان کشور
حتما به دیدار این کار دوست داشتنی بروید و کاستی هایش را هم با حضور گرم آدمهای مطرح این عرصه بپذیرید.